Mooie zaden

Julia Roberts heeft eens gezegd: “Als mensen je genoeg naar beneden halen, sijpelt het door in de scheuren van je gevoel van eigenwaarde, en al snel merk je dat je je eigen waarde beoordeelt. Woorden, vooral negatieve, zijn als zaden: als je ze genoeg hoort, beginnen ze op te lossen, en de manier te bepalen waarop je jezelf ziet. Het is maar al te gemakkelijk om hun stemmen de jouwe te laten overstemmen, totdat je gelooft dat hun meningen meer waarheid bevatten dan jouw eigen begrip van jezelf.

Maar hier is de waarheid: niemand anders kan bepalen wie je bent of wat je waard bent. Je bent meer dan hun oordelen, meer dan hun voorbijgaande kritiek. Je draagt ​​een kracht met je mee die op dit moment misschien verborgen is, maar die is er en wacht tot jij hem terugwint. Elke keer dat iemand je naar beneden probeert te halen, moet je dat niet beschouwen als een herinnering aan je beperkingen, maar aan de veerkracht waar je bovenuit moet stijgen. Je bent geen product van de mening van anderen; je bent een product van je eigen dromen, je eigen inspanningen en je eigen overtuigingen.

Dus wanneer negativiteit op je pad komt, heeft jouw vrede de kracht om het eruit te filteren, los te laten wat je niet dient, en stevig vast te houden aan de waarheid die jou kracht geeft. Sta rechtop, vertrouw op de stem die jouw waarde kent, en houd nooit op eigenliefde te verkiezen boven zelftwijfel. Je bent niet wie ze zeggen dat je bent; je bent wie je besluit dat je bent.”

Deze tekst raakt mij. Ik herken wat Julia Roberts zegt. En als ik naar mezelf kijk, dan waren het zeker de diskwalificerende woorden van mensen die in mij als langzaam werkend maar heel effectief vergif naar binnen sijpelden en ook hun blikken en ineens stil worden als ik een ruimte betrad. Ik verinnerlijkte de kritiek die ik hoorde en maakte haar ongemerkt ook nog eens groter en groter. Allerlei gesprekjes bleven in mijn hoofd rondgaan. En heel vaak dacht ik dat de woorden tenminste een kern van waarheid moesten bevatten. Ik wou dat op jonge leeftijd iemand tegen mij had gezegd wat ik nu weet: gedachten die wij heel vaak denken, worden overtuigingen. Wij gaan erin geloven, ongeacht of zij waar zijn of de grootste onzin.

In de biodanza (en biocentrische educatie) creëren we een omgeving die voedend is. We planten bij elkaar mooie zaden en verzorgen die zó goed dat zij beter en weelderiger groeien dan welk onkruid uit ons verleden dan ook. Hoe meer ruimte die prachtige bloemen krijgen die uit die mooie zaden groeien des te meer zij onze werkelijkheid en ons leven gaan bepalen. Als je alleen nog maar prachtige bloemen ziet en ruikt, dan verdwijnen de miezerige negatieve plantjes van toen als vanzelf uit het zicht. Je wilt er dan niet eens meer naar kijken, want je oog wordt automatisch naar schoonheid getrokken. En naar al het mooie wat je voelt en ziet en waar je blij van wordt.

En reken maar: al die mooie zaden die we elke week met elkaar planten en verzorgen, zijn wie je écht bent! Een liefdevol wezen met ongekende mogelijkheden.

Mooie zaden planten: de beste tijd ervoor is altijd NU.

Dans je ook weer mee? Ik kijk ernaar uit je te ontmoeten.