Ik liep laatst door een stukje natuur en werd geraakt door de schoonheid die ik overal zag. Ik besefte dat het enige wat ik hoefde te doen om dat ook echt te kunnen waarnemen was dat ik vertraagde en al mijn zintuigen open stelde. Ik zoomde in, luisterde, voelde en werd nog meer geraakt. Meteen had de zwaarte waarmee ik aan mijn wandeling begonnen was, plaats gemaakt voor verwondering en dankbaarheid.
Nu ik de vivencia aan het maken ben, komt er een belangrijk aspect bij. Ineens dringt het weer eens in alle heftigheid tot me door dat de scheiding die er vaak wordt aangebracht tussen de natuur en de mens niet klopt. Sinds de jaren ’80 horen we steeds meer en vaker dat wij mensen niet goed omgaan met de aarde. Het doet me pijn en verdriet om waar te nemen dat de mens steeds vaker als probleem afgeschilderd wordt. Volgens mij is dat namelijk maar een deel van de werkelijkheid. Want wij maken de wereld steeds mooier. En dan bedoel ik niet zo zeer met de technische vooruitgang maar vooral met ons ZIJN. Elke week ben ik er getuige van!
Ik nodig je dan ook van harte uit om deze week met het thema schoonheid te komen dansen. Ik heb er zin in!
Dans je ook weer mee?