Ben je vaak in je hoofd met jezelf in discussie? Doe je vreselijk je best om het goed te doen? En als het gaat over hoe verder met je leven, wie of wat is bij jou dan voornamelijk aan het woord en levert de meest overtuigende argumenten om iets wél of niet te doen? Waardoor laat jij je leiden? Zijn het de ogen en scherpe woorden van anderen die be- of veroordelen wat je doet? Is het de angst om niet te voldoen aan de verwachtingen van anderen of om mogelijk buiten gesloten te worden door anderen?
Angst
Ik werd vanochtend wakker met de wens om een artikel te schrijven over je niet laten misleiden door angst. De laatste tijd kom ik namelijk steeds meer mensen tegen die in de verste verte niet doorhebben hoe mooi, prachtig en waardevol ze zijn. Het zijn mensen die worstelen met een enorme angst. Mensen die weinig eigenwaarde kennen, die zich veel laten leiden door oordelen van anderen en die zich het liefst verstoppen en hun proces niet aangaan. Juist deze mensen raken mij omdat ik in hen de Julia van vroeger herken. Ik wil hen bij de hand nemen en voorzichtig in beweging brengen, hen laten weten dat het oké is. Dat ze zich niet langer hoeven te verstoppen. Ik wil in hun oor fluisteren dat het leven buiten hun comfortzone zoveel rijker, vervullender en mooier is. Ik wil hen laten voelen dat er een grote schat op hen ligt te wachten als ze zich niet langer door angst laten misleiden: de schat van je vrij voelen om te zijn wie je in je diepste essentie bent.
Je ego helpt je bereidwillig
Misschien is het een illusie om te denken dat ik mensen die vastzitten, van gedachten kan doen veranderen. Als het nog niet je tijd is om te groeien, dan kies je nu waarschijnlijk voor blijven zitten waar je zit. Als een zaadje dat al in de grond zit maar wacht tot het de juiste impuls voelt. Als je die impuls nog niet voelt, houd je je liever klein dan dat je naar het advies van anderen luistert. Je ego helpt je daar natuurlijk met veel liefde bij. Het levert je massa’s van gedachten en argumenten waarom je vooral niet in beweging moet komen of naar het advies van anderen moet luisteren. En weet je waarom? Je ego heeft een hekel aan veranderen. Ook al zal ie dat nu heel rap tegenspreken…
Mezelf klein maken
En dan: waarom zou je mijn woorden die ik hier schrijf ter harte nemen? Wie ben ik om je te adviseren? Wie ben ik om te zeggen wat ‘de weg’ is? Geen haar op mijn hoofd dat denkt dat ik het allemaal weet. Ik ben zelf elke dag lerende en zal dat blijven tot mijn allerlaatste dag. Het enige wat me drijft om dit artikel te schrijven is mijn rijke ervaringsdeskundigheid op het gebied van mezelf klein houden én het daaruit voortkomende grote verlangen om mensen die ook daarin vastzitten in beweging te brengen. Want ik ken inmiddels het verschil tussen een leven waarin je je klein houdt en een leven waarin je jezelf toestaat om verder te komen.
Hoe lang heb ik me niet klein gehouden?! Hoe lang heb ik me niet verstopt?! Hoe lang heb ik niet vooral naar veiligheid gezocht en me laten misleiden door angst?! Tegelijkertijd wist ik dat er meer was en dat ik hier niet was om NIET te leven. Het onderstaande gedicht van Marianne Williamson gaat precies daarover. Waarschijnlijk ken je het al. Maar het is zo mooi, en voelt voor mij zo waar dat ik het toch maar weer citeer. Want elke keer dat ik het lees, raakt het me weer opnieuw: we zijn bedoeld om te stralen!
Onze diepste angst
Onze diepste angst is niet dat we onvolmaakt zijn.
Onze diepste angst is dat we immens krachtig zijn.
Het is ons licht, niet ons duister, dat ons het meest beangstigt.
We vragen ons zelf af;
Wie ben ik, om briljant, slim, talentvol en prachtig te zijn?
Maar wie ben jij om dat niet te zijn?
Je dient de wereld niet met valse bescheidenheid.
Er is niets verhevens in, jezelf klein te maken,
zodat andere mensen zich niet onzeker zullen voelen.
We zijn allemaal bedoeld om te stralen, zoals kinderen dat doen.
En als we ons eigen licht laten schijnen,
geven we onbewust anderen toestemming hetzelfde te doen.
Wanneer we bevrijd zijn van onze eigen angst,
zal onze aanwezigheid automatisch anderen bevrijden.
Marianne Williamson
Toen ik dit gedicht voor het eerst las, voelde ik een enorme herkenning. Ja, we zijn bedoeld om te stralen! En ik voelde de onbeschrijfelijke wens in mij om écht te gaan leven! Ik had toen nog geen idee wat écht leven was maar ik wist dat er een andere manier moest zijn dan me klein maken. En ik wist ook dat ik er op mijn sterfbed enorm spijt van zou krijgen als ik niet echt had geleefd!
Spijt
Spijt… Ja, laten we het hier ook even over spijt hebben. Ik heb er lang mee geworsteld. Toen ik ongeveer 20 jaar oud was, heb ik iets ervaren waar ik later enorm veel spijt van heb gehad. Ik was over mijn eigen grenzen gegaan, had mezelf te grabbel gegooid. Had mezelf weggegeven, niet vanuit mijn hart maar vanuit een gevoel van minderwaardigheid. In die tijd dacht ik dat ik bijzonder onaantrekkelijk was. Ik verlangde naar liefde en belandde in een situatie die puur draaide om seks. Het lukte me op dat moment niet om voor mezelf te gaan staan. Uiteindelijk had ik zelfs de hulp van anderen nodig om me uit deze schadelijke situatie te bevrijden waarin ik verzeild was geraakt.
Krachtig besluit?
Eenmaal bevrijd nam ik een besluit: dit nooit meer! Ik zou mezelf nooit meer in situaties brengen waar ik later mogelijk spijt van zou hebben.
Dit besluit voelde toen heel krachtig! Het beloofde me controle en veiligheid en ik koos hiermee duidelijk voor mezelf. Echter hoe ik dit besluit invulde, bleek verre van ondersteunend voor mijn verdere ontwikkeling. Ik kroop namelijk in mijn schulp en vertoefde zoveel mogelijk binnen mijn eigen comfortzone. Hetzelfde besluit zorgde er ook voor dat ik (afgezien van een aantal gesprekken met een psycholoog die me niet verder brachten) geen hulp zocht. Nee, toch maar alleen oplossen! Want het voelde veel te kwetsbaar om er met wie dan ook over te delen. En ik had er toen ook nog geen idee van dat ik voor heling geen woorden nodig had maar vooral met mijn lijf moest gaan bewegen.
Sjjjjjj … het is goed
Het heeft me heel wat jaren en heel veel moeite gekost om mezelf te vergeven. Om het te accepteren dat ik mezelf had weggegeven. Om vol empathie naar mezelf te kijken en met mezelf te kunnen zijn. Om met een sussend geluid over mijn eigen bol te aaien en me gerust te stellen: “Sjjjjj, het is goed. Je mag ontspannen. Soms doe je dingen die niet goed voor jezelf zijn. En soms is de prijs die je ervoor betaalt hoog. En ook dat is oké.“
Inmiddels weet ik, deze periode uit mijn leven is niet alleen moeilijk maar ook bijzonder goed voor me geweest. Ja, echt waar, ook bijzonder goed! Dat kan ik nu, zoveel jaren later, zien. Het is goed voor me geweest want het heeft er mede voor gezorgd dat ik uiteindelijk de weg heb gevonden naar mezelf waarderen. En ik weet ook dat die weg veel makkelijker had kunnen zijn als ik eerder kennis had gemaakt met biodanza en (meer recent) stress- en traumaverloskunde. Ik had mezelf heel wat jaren ongelukkig zijn kunnen besparen. Want ik sloot mezelf op. Ik leefde niet echt. Ik liet me alsmaar misleiden door mijn angst. Herken je dat?
Angst als richingwijzer
Angst is soms een heel goede raadgever. Als we achtervolgd worden door een roofdier, als we een vrachtauto op ons zien afrijden, of als je slachtoffer wordt van een gewapende overval dan is het heel slim om je angstimpulsen te volgen en je in veiligheid te brengen of je juist heel stil te houden. Op dat moment zorgt je angst ervoor dat je overleeft.
En ook in andere situaties ervaar ik angst inmiddels als een goede raadgever: als ik iets wat buiten mijn comfortzone ligt, spannend vind, weet ik dat mijn angst me wil leiden naar nóg meer vrijheid. Angst wordt dan een mooie richtingwijzer. Niet vermijden maar juist opzoeken wordt dan het credo.
Eerst afdalen uit het hoofd
Maar daar is iets belangrijks aan voorafgegaan. Eerst moest ik beter in contact komen met mijn lijf en met mijn hart. Afdalen uit dat hoofd waarin ik zo lang zat opgesloten, zakken in mijn lichaam, en bewegen, heel veel bewegen met al die bevroren emoties en pijn die ik in mijn lijf had vastgezet. Op de reis die biodanza voor me is, heb ik inmiddels mezelf op een heel nieuwe manier leren waarnemen, waarderen en vertrouwen. Door mijn hoofd met mijn lijf te integreren, ben ik een veel completer mens geworden.
Ineens verleden tijd
Het grappige is: ik voer nu geen discussies meer in mijn hoofd! Opeens was dat verleden tijd. Daarvoor in de plaats is rust gekomen. Rust in mezelf. Heerlijk! En als ik nu naar binnen luister, hoor ik duidelijk wie er aan het woord is: mijn ego die me wil houden waar ik ben, of mijn hart dat me het allerbeste leven gunt. En wat het allermooiste is: vanuit een diep vertrouwen kies ik inmiddels elke dag opnieuw voor de keuze van mijn hart. Want dat is LEVEN.
Te waardevol om je klein te houden
En dat gun ik jou ook! Ik gun jou dat je voluit kunt leven, zonder je in te houden. Dat je jezelf met alles mag omarmen. Dat je op een oprechte manier lief, aardig en mild voor jezelf kunt zijn. En dat je in vol contact kunt staan met je hart en elke dag kunt kiezen voor liefde in plaats van angst.
Wil je meer weten over hoe je niet langer te laten misleiden door angst? Bel, app of mail me. Ik kijk graag met jou mee wat een volgende stap voor jou zou kunnen zijn en of ik je daarin kan ondersteunen.
Je bent van harte welkom! Het leven wacht op jou! Je bent te waardevol om je klein te houden. We willen zien, horen en voelen wie je écht bent. Niet je ego-versie, maar je ik-ga-er-met-mijn-hele-hart-voor versie! Laat die bloem maar helemaal en prachtig tot bloei komen.
Lieve Julia, wat prachtig verwoord jouw ervaring en het thema Angst en wat Biodanza daarin kan doen.
Super! Dank je wel!
Dankjewel, lieve Diana!
Eerlijk gedeeld Julia. 🕊🙏
Heel erg mooi, Julia, jouw woorden over angst & biodanza
en zo mega herkenbaar.
Dank, wat mooi!
Dankjewel voor je reactie, Ida.
Prachtig Julia ik heb met aandacht en herkenning jouw stuk gelezen en ben er blij van geworden.
Dankjewel, Tom! Het is een prachtig proces om je eigen ik-ga-er-met-mijn-hele-hart-voor versie te leren zien, voelen en kennen. Daarom geniet ik er ook zo van om elke week vivencia’s in Nijmegen en Franeker te faciliteren. We tillen elkaar op in het samen dansen.