Ga je mee?

Mijn metamorfose is nog lang niet compleet. Er is nog zoveel meer mogelijk, weet ik diep van binnen. In de tekst hieronder neem ik je mee in mijn leven vóór en na 2015. Ik neem je mee in de grote omwenteling die ervoor gezorgd heeft dat ik voor het eerst voelde dat ik leefde! En ik nodig je uit om met mij op reis te gaan. Een reis door alle aspecten van het leven waarin ik mezelf en jou uitdaag om ons te bevrijden van alles wat ons er nog van weerhoudt om de meest complete versie van onszelf te zijn. Een reis naar zelfacceptatie en enorme vrijheid. Een reis die ervoor gaat zorgen dat je het leven door je heen voelt gutsen. Ga je mee?

Leven

We komen maar met één opdracht hier op aarde: We mogen steeds meer worden wie we diep van binnen zijn. Dat potentieel ont-dekken en ont-wikkelen is een mooie reis die ons hele leven voortduurt.

Zover in elk geval de theorie. Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik heb mijn leven niet altijd als mooi ervaren. Het voelde heel lang als een strijd. Inmiddels weet ik dat ik vooral een strijd voerde tegen wie ik in mijn kern was. Op een gegeven moment kreeg ik door dat ik onbewust steeds meer ruimte had gemaakt voor schaamte. Ik was er continu mee bezig om kritiek te voorkomen en deed vreselijk mijn best om me aan te passen aan wat anderen van mij verwachtten. Én ik had heel veel tijd voor mezelf nodig omdat ik alleen dan het gevoel had mezelf te kunnen zijn.

Schaamte

Schaamte is er niet voor niets, het heeft een functie. Het zorgt ervoor dat we niet compleet buiten de groep vallen. Want als mens hebben we nog steeds anderen nodig om te kunnen (over)leven. Maar schaamte wordt schadelijk als je erin doorschiet. Als de schaamte tot in elke vezel van je lijf doordringt en zich daar gaat nestelen. Als de schaamte ervoor zorgt dat je blokkeert en het leven niet meer door je heen kan stromen.

Bij mij zat de schaamte héél diep. Ik voerde oneindig veel gesprekken met mezelf. Eindeloos kon ik dialogen in mijn hoofd herhalen en steeds kwam ik weer tot de conclusie dat ik iets wél of niet had moeten zeggen of doen. Tegelijkertijd voelde ik me ook vaak tekortgedaan door anderen. Zij hadden toch moeten zien dat ik zo hard mijn best deed om te voldoen! Maar eerlijk gezegd liet ik maar heel weinig van mezelf zien. De angst voor afwijzing was simpelweg te groot.

Onderdrukte levensenergie

Van wat ik me herinner, ging het bij mij meer om woorden dan om daden maar dat kan ermee te maken hebben dat ik me met mijn daden nog meer dan met mijn woorden inhield. Taal (en daarmee mijn hoofd) nam daarom ook een steeds belangrijkere plek in mijn leven in. Meestal overtuigde ik me in mijn analyses achteraf dat ik dingen beter niet had kunnen zeggen. Met elke keer dat ik dat deed, verstevigde ik de muur die ik om me heen had opgetrokken. Steeds werd ik nog een beetje stiller. Hield ik me nog een beetje meer in. Werd ik nog een beetje strenger voor mezelf. Legde ik de lat voor mezelf nog weer een stukje hoger.

Inmiddels weet ik dat ik met mijn focus op woorden mijn lijf en het doen, het in actie komen, verwaarloosde. Inmiddels weet ik dat IK het was die mezelf tekort deed. En inmiddels weet ik ook dat ik elke keer dat ik schaamte voelde en onbewust voedde, mijn levensenergie een halt toeriep.

Ondermijnende strategieën

Stelselmatig onderdrukte ik het leven dat door me heen wilde stromen met strategieën die mij alleen maar ondermijnden. Ik hield me klein, liet niets zien van wat ik werkelijk dacht, voelde of wilde. Ik speelde een rol waarin ik probeerde te bewijzen dat ik deugde. En ik ging er langzaam aan ten onder. Ik voelde me steeds doodser. Alleen met kinderen om me heen of als ik alleen was, voelde ik soms de ruimte om los te breken uit de gevangenis die ik voor mezelf gebouwd had. Het strand van Schiermonnikoog was voor mij dé plek om mezelf te kunnen hervinden als ik me weer eens kwijt was geraakt in mijn eindeloze spel van willen voldoen aan wat ik dacht dat er van mij verwacht werd.

In beweging

Ja, en toen kwam eind 2015 biodanza op mijn pad. In mijn weekgroep en sinds 2017 ook tijdens de opleidingsweekenden greep ik, eerst aarzelend maar steeds meer gretig met beide handen, de uitnodiging aan om het leven in mij weer meer ruimte te gunnen. Ik kwam letterlijk in beweging, leerde om mijn lijf te voelen en volgen in plaats van mijn hoofd, en overwon de ene na de andere situatie waarin ik dacht me te moeten bewijzen door het ‘goed’ te doen. Alle emoties die ik in mij had vastgezet, werden langzaam weer vloeibaar, de tranen stroomden rijkelijk. Natuurlijk schaamde ik me daar in het begin ook weer voor, want tranen waren in mijn jeugd vaak de aanleiding om me naar mijn kamer te sturen of anderszins klein te maken.

Verandering

Steeds meer ontdekte ik dat het leven écht mooi is en dat ik hoe dan ook deugde en waardevol was! Wat een openbaring. Ik hoefde me niet langer af te wijzen omdat ik me anders voelde dan de rest. Nee, want ik ontdekte dat iedereen zó mooi is als ie maar de ruimte krijgt om zichzelf te laten zien. Ik hoefde mezelf of anderen ook niet langer te bekritiseren want ik ontdekte dat ieder mens zijn eigen pad van ontwikkeling loopt. Ik had ook steeds minder last van prikkende ogen van anderen in mijn rug. Het interesseerde me simpelweg steeds minder wat voor oordelen anderen over mij hadden. En ik durfde steeds meer voor mezelf te gaan staan en ervoor uit te komen wat ik dacht, voelde en wilde.

Ga je mee op reis?

Zoals eerder gezegd, mijn metamorfose is nog lang niet compleet. Er is nog zoveel meer mogelijk. Vandaar dat ik de jaargroep ‘Voluit en schaamteloos jezelf zijn’ organiseer. Het wordt een unieke reis waarop ik je graag meeneem. Een reis door alle aspecten van ons leven waarin ik mezelf en jou uitdaag om ons te bevrijden van alles wat ons er nog van weerhoudt om de meest complete versie van onszelf te zijn. Een reis dus naar zelfacceptatie en enorme vrijheid. Een reis die ervoor gaat zorgen dat je het leven door je heen voelt gutsen.

Voel je een ‘ja’? Neem dan snel contact met me op.