“Voel maar wat je wilt. Voel maar wat je nodig hebt.” Gaat jou dat makkelijk af? Vroeger wist ik echt nooit wat ik wilde. Ik dacht hooguit dat ik iets voelde maar was in feite gewoon niet goed in mezelf voelen. Want ik had vooral geleerd om me af te stemmen op de gevoelens en behoeften van anderen. Tijdens mijn drie zwangerschappen en de bijbehorende yoga en later door de biodanza ben ik gelukkig meer in contact gekomen met mijn lijf en alles wat daar waar te nemen valt. Ik prijs me dan ook elke dag weer gelukkig dat biodanza op mijn pad is gekomen. Biodanza nodigt ons namelijk uit om steeds beter waar te nemen wat we voelen en dat tot uitdrukking te brengen. Door elke week te dansen (lees hier meer over waarom het écht het allerbeste is om elke week te komen dansen) worden we gevoeliger voor de signalen van ons lichaam. Wat hebben we nu op dit moment nodig?

Red mij niet!

Soms hebben we ruimte nodig om te zijn met wat er is. Ik ben er heel blij mee dat dansers in mijn weekgroepen regelmatig delen dat zij bijvoorbeeld “op dit moment heel emotioneel zijn” of “even door een bijzondere periode gaan”. En vaak sluiten zij hun delen af met: “ik deel dit zodat jullie dit weten. Als ik moet huilen, hoeven jullie mij niet te troosten of te redden. Ik kan mezelf dragen.”  Soms delen ze dit omdat ze hebben ervaren dat er mensen zijn die hen, geraakt door hun tranen, proberen op te vrolijken. “En”, zo zei laatst iemand heel treffend, “dat stoort mij. Want ik wil dan even gewoon met mijn kwetsbaarheid zijn.”  Iemand die in tranen is proberen op te vrolijken is in feite een signaal dat er weinig ruimte is voor deze tranen. Ik moet dan altijd aan mijn schoonmoeder denken die toen onze dochter heel klein was – en let wel: met de beste bedoelingen – de baby tamelijk wild heen en weer begon te wiegen opdat de tranen maar zouden stoppen.  Maar wacht eens even, misschien moeten die tranen er gewoon even uit?! Elke emotie is energie die door ons heen wil bewegen, en dus ruimte nodig heeft. Pas als we haar deze ruimte ontnemen, ontstaan er problemen.

Fijn dat je me ziet

Daarmee wil ik zeker niet zeggen dat we iemand die in tranen is maar moeten negeren of aan zijn of haar lot moeten overlaten. Nee! Wat ik wil zeggen is dat we mogen afstemmen op degene die geraakt wordt door emoties. Wat heeft zij of hij nu nodig? Misschien is dat gewoon dat we hem of haar zien met alles wat er is. Dat we er zijn, zonder iets te doen. Zelf ben ik tijdens mijn biodanza opleiding vaak genoeg verdrietig aan een vivencia begonnen. Ik wás er wel altijd, sloeg nooit mijn weekgroep of opleidingsweekend over, ook niet als ik me verre van goed voelde. Ik wist dat het goed voor me was om met alles wat er was te bewegen. En ik was telkens heel blij als iemand tijdens de loop aan het begin van de vivencia naast me kwam lopen. Als ik er nu op invoel, voel ik troost en opluchting. Het voelde fijn dat ik op dat moment niet alleen hoefde te lopen. Ik hoefde er niet alleen mee te zijn. Nee, er was iemand die er ook mee durfde te zijn. En dat voelde telkens als een enorm cadeau voor mij. Mijn tranen hoefden niet weg, ik hoefde niet weg én ik voelde me gezien en nog steeds welkom ondanks al die chaos in mij. Dat was een heel nieuwe, bijzondere ervaring voor mij, want als kind werd ik vaak naar mijn kamer gestuurd als ik moest huilen.

Soms weten we het pas als we het krijgen

En soms weten we pas hoe fijn het is dat mensen ons hun aandacht schenken als we hem krijgen. Want vaak zijn we heel bescheiden, denken we dat we het allemaal wel zelf en alleen (moeten) kunnen en zijn we het waarschijnlijk ook niet gewend. We denken niet veel nodig te hebben en zien er zelfs tegen op zien om (meer dan een beetje) aandacht en liefde te ontvangen. Dat werd me laatst weer  duidelijk toen iemand deelde dat zij op dit moment last heeft van haar lijf. Ik had met veel genoegen waargenomen dat de dansers in mijn groep heel zorgvuldig met haar omgingen en heel creatief ervoor zorgden dat zij hoe dan ook aan alle oefeningen kon deelnemen. Aanvankelijk zorgde deze speciale aandacht bij haar voor ongemak. Want, oeiii, verdiende zij wel zoveel aandacht? Was dat niet veel te veel? Maar gelukkig maakte haar ongemak vrij snel plaats voor dankbaarheid en het besef dat het heel fijn was om te merken dat de anderen moeite deden om haar bij alles te betrekken. Jaaaa, we mogen dit allemaal ontvangen, want we zijn het meer dan waard!

Durven op te komen voor wat je nodig hebt

Ja, en dan zijn er de gevallen waar we duidelijk voelen wat we nodig hebben maar het niet goed durven te delen met anderen. Een goed voorbeeld is wellicht dat ik jaren geleden iemand ontmoette die heel graag haar levensverhaal met mij wilde delen. Telkens als ik haar tegenkwam, informeerde ik beleefdheidshalve hoe het met haar ging en kreeg ik als antwoord een monoloog van minimaal 20 minuten over me heen waar ik niet blij van werd. Sterker nog, ik voelde telkens dat ik helemaal leeg liep. En toch lukte het me niet om mijn grenzen aan te geven.  Ik wilde niet onbeleefd zijn en dus luisterde ik naar haar verhaal terwijl ik me van binnen steeds meer voelde wegkwijnen.

Inmiddels weet ik beter. Wat een enorme oefening! Als je in zo’n situatie verzeild raakt, of bijvoorbeeld na het dansen het liefst in de sfeer van de dans wilt blijven en nog niet hele verhalen wilt verteren, hoe zorg je dan goed voor jezelf? Ik ben daar in een eerder artikel over feedback al uitvoerig op ingegaan. Het komt er op neer dat je naar je hart luistert en vervolgens eerlijk deelt wat er bij jezelf gebeurt en wat jij nu nodig hebt. Bijvoorbeeld: “ik merk dat ik nu liever in de energie van de dans wil blijven, dus ik ga lekker naar huis.” Het voelt in het begin misschien wat onwennig om deze ruimte voor jezelf te pakken. Maar elke JA voor jezelf is in feite ook een JA voor de ander en het geheel. Want wij mogen met z’n allen oprechter worden in onze communicatie. Zonder elkaar terecht te wijzen of adviezen te geven maar door het puur bij onszelf te houden. En ja, het kan zo zijn dat de ander even de pijn voelt van “oh, ik wilde dit zo graag delen en jij staat er nu niet voor open.” Dat is oké. Want net zoals in de dans mogen we ook in gesprekken op elkaar afstemmen. Heeft de ander nu überhaupt ruimte voor een lang verhaal van mij? Is er ruimte voor ons allebei? Zodat het een dans, of in dit geval een gesprek wordt waar we allebei van kunnen genieten. Alleen zo wordt het samen leven steeds meer tot een feestje voor iedereen.

Herken jij één of meerdere situaties die ik hier heb beschreven? Wat vind jij nog lastig? Ik kijk uit naar je reactie.

Heb je naar aanleiding van dit artikel vragen? Mail, app of bel me gerust.

Voor nu wens ik je een fijne dag en ik verheug me erop om je snel in de dans te ontmoeten.

© Julia Niezen-Arnscheidt

Wil je (uit) dit artikel citeren? Vermeld dan zoals gebruikelijk mijn naam en de link naar dit artikel erbij. Veel dank alvast.